Tensei Oujo wa Kyou mo Hata o Tatakioru - Hoofdstuk 244
De goodwill van de gereïncarneerde prinses.
Ik wil dromen.
Mijn hoofd begon te veel te huilen en ik dacht er vaag over na.
Ik kreeg te horen dat ik niet gezien kon worden als een persoon van het andere geslacht, en ik wilde je een beetje mij leren als ik huilde.
Je zult keer op keer huilen van liefde, maar geef niet op.
Het zal niet allemaal tevergeefs zijn. Jouw pad is goed verbonden met dat van Lord Leonhardt.
Als ik met mijn handen in mijn ogen probeer te wrijven terwijl ik mijn keel ophef, stopt het zachtjes.
'Je kunt het niet wrijven. Later zal het nog meer opzwellen."
Leonhardt glimlachte naar me met een grimmig gezicht.
Ik herinnerde me verschillende keren dat ik mijn handdoekjes onderdompelde in de wasbak op de tafel naast het bed en zag hoe het erin kneep.
Zacht.
Leonhardt is altijd zachtaardig geweest, maar hij heeft een ander gevoel voor afstand.
Hoewel het lijkt op een zool die brandt om voor mijn zus te zorgen, kan ik duidelijk zien dat het een ander soort is. Met een verwende afwerking en stem kon ik echt voelen dat ik weer een minnaar was geworden.
Nee dat is het niet. Het is geen minnaar... het is mijn verloofde.
Ik mocht naast Lord Leonhardt in dezelfde richting kijken.
Als vanzelfsprekend heb ik een positie om te praten over de toekomst waarmee we gaan wandelen.
Ik wil dromen.
Leg je hand voorzichtig op je borst en herhaal dezelfde woorden nog een keer in je borst.
Leonhardt staarde me aan met een nat doekje. Met een ietwat vreemde buiging veegde hij voorzichtig de traanstrepen weg.
Wat is er aan de hand?
Gevraagd schudde hij losjes zijn hoofd.
Hij hield zijn nek schuin en sloot zijn ogen terwijl hij tegen de grote hand van het doekje leunde.
Ik wil voelen dat dit geluksgevoel geen illusie is, dus wrijf ik het tegen de hitte.
"…… Ah"
Ik voelde een adembenemend geluid.
Tegelijkertijd werd ook de hand van Leonhardt gespannen.
De grote hand streelt me zachtjes, maar het voelt goed, maar het wordt hard en lijkt niet te bewegen.
Ik kon niet...?
"Ik denk dat het deprimerend was..."
Toen ik mijn ogen opendeed en naar Leonhardt probeerde te kijken, bewoog mijn hand.
Natte handdoekjes vallen op de grond.
Verrast door het geluid, opende hij zijn ogen wijd en daar was Leonhardts gezicht in zijn zicht.
......
......
Ze staren elkaar zwijgend aan op een afstand waar hun lippen elkaar waarschijnlijk zullen raken.
De onbeschrijflijk subtiele lucht stroomde.
"Wat moet ik doen…"
Dit is totaal verkeerd over de timing van het openen van je ogen.
Ik heb vijftien jaar meegemaakt die niets met de pornografische gebeurtenis te maken hadden, dus ik maakte een vreselijke fout.
Zelfs nu, als je op je ogen mediteert, ben je op tijd.
… nee, maar wat als niet? Als je je ogen sluit en ontdekt dat je alleen maar controleert op zwelling rond je ogen, sterf ik misschien. Ik schaam me om te sterven.
Leonhardt vertrok terwijl hij het moeilijk had.
"… Mijn excuses. Ik was bewusteloos.”
Ik snoof en trok mezelf terug.
Steek voorzichtig je hand op om in beroep te gaan als je het niet meer aanraakt.
Huh?
Ik vraag me af wat onbewust was.
Toen ik opkeek, werden Leonhardts ogen snel bevlekt met vermiljoen. Ik keek weg en bedekte mijn mond met één hand.
Als je denkt dat je het mag aanraken, heb je er geen controle over.
Je hoofd trilt en de impact loopt van het puntje van je hoofd naar je tenen.
Het is alsof ik er met al mijn kracht vandoor ben gegaan en mijn hart is overstuur. Ik kon het me niet eens veroorloven om me zorgen te maken over de geur van sijpelend zweet.
Als je het wilt aanraken, zou ik willen zeggen dat je welkom bent, maar het is te onmogelijk.
Ik dacht dat ik het niet meer aankon, een nieuweling in de liefde te zijn. Misschien zullen de hersenen vroeg of laat korter worden.
Maar ik wil niet dat je stopt met me aan te raken.
Ik plukte voorzichtig de zoom van Leonhardts kleren.
Ik was bang dat je zo'n kinderachtige benadering zou opmerken, maar het lijkt erop dat je je zorgen maakt.
"Uwe Hoogheid…"
Zelfs als je met een licht gewreven stem wordt gebeld, schaam je je en kun je geen oogcontact maken.
De grote hand die mijn wang weer aanraakte, draaide me zachtjes naar boven terwijl ik naar de andere kant keek. Leonhardt, die zijn haar rood verfde, was zo oogverblindend kleurrijk dat hij er iets aan leek te kunnen doen.
Mag ik je zoenen?
"Ngh..."
Zelfs als je het mij vraagt, ben ik te beschaamd om te antwoorden.
Ik zat vol kleine knikjes.
Terwijl je ogen neerliggen, overlappen je lippen elkaar zachtjes.
Mijn hart klopt zo hard dat ik mijn mond alleen met vocht kan aanraken.
Het is niet mijn eerste keer, maar ik heb moeite met ademhalen. Ik had nooit gedacht dat de dag zou komen dat ik eraan zou wennen. Ik weet zeker dat ik al heel lang dolblij ben met deze persoon.
Zelfs na slechts een paar seconden aanraken viel ik uit elkaar.
Ik denk dat het geschikt is voor mij als kind, en het spijt me dat ik dankbaar ben.
Voor een volwassen Leonhardt is het zoiets als babyhuid. Ik denk niet dat het genoeg is om me tevreden te stellen.
Terwijl ik erover nadacht, leunde meester Leonhardt met een ontspannen lichaam tegen me aan.
Mijn wangen werden tegen mijn wangen gedrukt alsof ze zoet waren, en ik kietelde en rilde.
Meneer Leon?
Uwe Hoogheid
Ze werd met een stuiterende stem geroepen en knipperde plotseling met haar ogen.
Ja.
Uwe Hoogheid
Ja.
Dame Rozemarijn.
Hoewel hij keer op keer werd gebeld, antwoordde hij verward.
Ik had een onbeschoft gevoel dat mijn wangen, voorhoofd en neuspunt op volgorde aan elkaar plakten, alsof ik werd gemist door een grote hond.
Ik heb geen idee wat de bedoeling is, maar zacht contact voelt goed en maakt me blij.
Toen ik mijn ogen opende met een giechel en wat plezier, werd de majestueuze schoonheid die vlak naast me was losser.
In plaats van de glimlach die eerder de wierook draagt, duwt de jongensachtige glimlach me de leegte in.
Leonhardt opende zijn mond met een blij gezicht dat het verdiende om vol vreugde genoemd te worden.
"Het is net een droom."
De woorden die ik zojuist in mijn hart herhaalde, vielen van Leonhardts lippen.
Meneer Leon?
"Ik word zo aangeraakt door jou."
Terwijl hij dat zei, stak meester Leonhardt zijn hand naar me op. Een harde duim streek over de rug van mijn hand en ik greep hem.
"Natuurlijk, nu je dicht bij me mag zijn, is het als een wonder, en ik heb het gevoel dat ik droom."
Ik voel het gewicht op de zijkant van mijn hoofd leunen.
De woorden van meneer Leonhardt maakten me blij vanwege wat ik zojuist had gevoeld.
"Ik dacht aan hetzelfde."
En jij ook?
Ja, jullie zijn allemaal op één lijn.
Leonhardt kneep versuft zijn ogen tot spleetjes terwijl hij vrolijk glimlachte.
“Heb je een match?”…… Ik ben blij dat te horen. ”
Mijn hand ligt op mijn kaak.
Hij hield zijn gezicht schuin en zei: 'Huh?' en de vraag glijdt over zijn hoofd. Leonhardts inktzwarte ogen lieten zien dat ik mijn achterste gezicht liet zien.
Welnu, voel jij je dan ook zo?
"Wat, wat voor...?"
De hitte van zijn woorden, in het geheim glimlachend, wordt rechtstreeks op zijn lippen overgebracht.
"Ik wil het nog een keer doen."
Ik voelde me duizelig van de hitte van mijn aangeraakte lippen.